dziadekrk pisze:BINGONH pisze:(...)chętnie wam pożyczę ta książkę.
Po jej przeczytaniu możecie sięgnąć do tekstów źródłowych i sami wyciągać wnioski.
Dzięki, ale nie. Szkoda mi na to czasu. Dla mnie wystarczającą recenzją jest to, że napisał to radziecki uczony, który traktuje o korzeniach chrześcijaństwa (właściwie z tego co napisałeś podważa podstawy wiary chrześcijańskiej), które przez komuchów było programowo tępione w takim zakresie, na jaki sobie komuchy były w stanie pozwolić i książka ta została przez nich wydrukowana (puszczona przez cenzurę).
Żeby była jasność: nie wszystko co sowieci wypuszczali drukiem było kłamstwem i fałszywkami, ale wszystko to musiało być zgodne z ideologią komunizmu i aktualną linią partii. To było główne kryterium puszczenia tekstu do druku, a nie jakaś tam rzetelność naukowa czy historyczna.
Podam tu następujący przykład: W maju 1987 roku w lesie kabackim doszło do katastrofy samolotu produkcji radzieckiej IŁ-62. Komisja badająca przyczyny wypadku ustaliła, że doszło do niego z powodu wad materiałowych łożyska wału turbiny silnika oraz wykonanego wbrew przyjętym na świecie zasadom konstrukcyjnym otworu, który miał ułatwiać smarowanie łożyska, a w rzeczywistości doprowadził do jego zatarcia i zerwania wału. W odpowiedzi na raport komisji i zalecenia dla producenta samolotu zawarte we wnioskach, ciało o wdzięcznej nazwie Naukowo Produkcyjny Ośrodek Łożysk Tocznych Ministerstwa Przemysłu Motoryzacyjnego Związku Radzieckiego przekazało stronie polskiej 79 (słownie: siedemdziesiąt dziewięć) stron maszynopisu, w którym radzieccy "naukowcy" "udowadniali", że wszelkie uszkodzenia feralnego łożyska były następstwem a nie przyczyną uderzenia smolotu o ziemię.
Jak masz za dużo czasu, to może uda Ci się dotrzeć do tych materiałów. Sam jestem ciekawy ile i jakich interesujących wywodów, "dowodów" i odnośników do źródeł wszelakich zawarli w swojej pracy radzieccy spece od łożysk tocznych.
Tak jak wspomniałem szkoda mi czasu na lekturę czegoś co może być rzetelną pracą naukową, ale równie dobrze bujdą na resorach skleconą na zamówienie polityczne, bo nie jestem profesorem historii strożytności ani nie mam zamiaru nim zostawać, a więc nie mam możliwości weryfikacji merytorycznej treści zawartych we wspomnianej książce. Tak na marginesie, to sięgałeś osobiście do tych źródeł na które powołuje się radziecki autor książki? Znasz wszystkie, które mógł pominąć?
Generalnie zgadzam się z Twoją opinią
Jak słusznie stwierdził kiedyś prof. Krawczuk
"Bogowie jak się zorientowali że nie potrafią zmienić przeszłości wymyślili historyków "
Do każdej książki historycznej należy podchodzić z dystansem - bo chyba żadna nie jest w pełni obiektywna (jeżeli w ogóle można pisać o historii obiektywnie)
Każdy historyk pisze po jakimś wpływem czy to epoki w której żyje czy własnych poglądów czy linii politycznej narzuconej mu przez aktualny ustrój polityczny.
Dlatego należy sięgać do jak największej ilości pozycji i je porównywać a także starać się poznać postać autora.
Nie wchodząc już w starożytność która jest tematem bardzo bardzo odległym wystarczy podać za przykład historię II Rzeczpospolitej, ocenę takich postaci jak Piłsudski czy Dmowski.
Mimo posiadania ogromnej ilości dokumentów na temat ich życia i działalności politycznej ocena historyków jest różna - zależna głównie od poglądów piszących.
Owszem można napisać podręcznik z datami i faktami
Tak i tak data taka i tak bitwa ci pobili tamtych z takimi i takim stratami - i to jest w miarę obiektywne, ale już pisanie dlaczego do niej doszło często zahacza o publicystkę.
Ja lubię czytać dzieła (powiedzmy kontrowersyjne) bo poszerzają nieco horyzonty myślowe ale pod warunkiem że są pisane przez historyków w oparciu o źródła, dokumenty i oparte o inne prace naukowe.
Ta książka (która wpadła mi zupełnie przez przypadek w ręce) jest w moim odczuciu warta przeczytania, owszem że jak czytam iż pisał ją radziecki naukowiec podchodzę do tego z dystansem, ale czytając dalej że powołuję się na takie i takie badania historyków zachodnich z XIX i XX wieku staram się raczej dotrzeć do tamtych publikacji niż potępiać dzieło w czambuł bo napisał je radziecki uczony.
------------------------------------------------------------------------------------
Pozostając w tematyce religijnej
Inkwizycja - Heus A.
Wczoraj skończyłem, czyta się świetnie bardzo lekki język.
Recenzja z książki
Jezus Chrystus wędrował z miejsca na miejsce, wszędzie czyniąc dobro i głosząc słowo boże. Odwoływał się przy tym do rozumu, serca i świadomości słuchaczy, chcąc nakłonić ich do praktykowania religii miłości i osobistej wolności.
Aby rozpowszechnić na Ziemi te dobroczynne zasady, spośród swoich uczniów wybrał Jezus apostołów, którym powiedział: „Idźcie na cały świat głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, nauczajcie wszystkie narody. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem.”
Chrystus nigdy nie chciał ustanowić jakiejkolwiek hierarchii wśród swoich uczniów. Byli oni absolutnie równi między sobą, żaden nie miał zwać się mistrzem, wszyscy natomiast mieli być sobie braćmi.
Apostołowie Jezusa, krocząc śladami swojego Mistrza, głosili wszędzie jego Ewangelię, powoływali się nie na argument siły, lecz zwracali się do serc i sumień słuchaczy i pozostawiali im prawo wyboru.
Jakże bardzo odeszli od jego nauk chrześcijanie w wiekach późniejszych, zapominając z czasem o przykładzie swego Mistrza. Nastała epoka, w której cesarstwo zostało zdominowane przez Kościół, a w wyniku tej dominacji zapanował fanatyzm religijny, popłynęły potoki krwi, codziennością stały się tortury i zapłonęły stosy.
To właśnie o tych aktach okrutnej nietolerancji tamtych czasów, dokonywanych na zamówienie katolickiego kleru lub też za jego przyzwoleniem, w wielu krajach, w których przyszło mu sprawować rządy, chcieliśmy napisać w tej książce.
Skupiliśmy się przede wszystkim na przedstawieniu faktów, w niczym nie przesadzając, ale też nie próbując łagodzić ich wymowy.
Zdarzenia, opowiedziane tak, jak rzeczywiście było, przemówią same...
